Artikel voor de schoolkrant van het Sint-Jans Lyceum in Den Bosch 2017-2018.
Even een mini disclaimer voor dat ik deze post inleid, deze post zal sommige mensen misschien doen denken dat borderline heel duidelijk te zien en te behandelen is maar dat is helaas niet altijd waar. Dat ik er simpel en speels over kan praten betekent niet dat dat voor iedereen zo makkelijk is en ik begrijp ook dat ik geluk heb dat ik er zo open over kan zijn.. Ik vind dat niemand meer bang moet zijn om aangevallen te worden als ze persoonlijke dingen en meningen delen.
Ik wil graag met meer mensen leren en kunnen praten over de samenleving en hoe die het individu beïnvloedt. Over de grotere onderwerpen die lastig zijn of vaak van één kant bekeken worden en over de kleine dingen waardoor mensen kunnen genieten. Ik schreef een kort artikel voor de schoolkrant waarin ik in grote lijnen vertel over mijn laatste jaar/jaren met een persoonlijkheidsstoornis.
‘Hoe lang had ik erover gedaan om de computer voor mij te nemen en te beginnen met schrijven? Een aantal weken? Veel te lang was ik bezig met de vragen of en hoe zo’n onderwerp geaccepteerd zou worden door lezers en hoe ik dit artikel dan vorm zou geven. Zou het niet te cliché worden? Of te pessimistisch?
Door het lezen van een aantal van mij over de jaren heen geschreven gedichten/stukken en andere mensen hun beleving ben ik gemotiveerd geraakt om dit toch te schrijven. Dit doe ik puur omdat ik met schrijven mezelf beter leer kennen en omdat ik hoop dat als we het over ‘mental health’ hebben, voornamelijk op school, het niet meer een stiekem gedoe wordt of een grote show waarbij iedereen iets over je te zeggen heeft.
Het is nu ongeveer een jaar geleden dat ik enkele dagen zo erg in mijn eigen wereld zat dat ik het gevoel had alsof ik er niet was. Ik had geen idee waar ik mee bezig was, ik volgde gewoon het dagelijks leven, opstaan, naar school, trainen ect. Doordat ik zo ver weg stond van de realiteit paste ik mijn emoties onbewust aan aan het gedrag van iemand anders omdat ik mijn eigen gevoel niet wilde of kon vinden. Ik deed wat wat anderen verwachten maar de rest was een waas. Het is een beetje te vergelijken met het wegdromen in de les en onbedoeld iemand aanstaren totdat de leraar je weer naar ‘het nu’ weet te roepen, maar dan constant. Zodra er niemand om mij heen was werd ik overspoeld door mijn eigen vragen ‘waarom dit? Waarom dat?’ Altijd over de wereld, de mensheid, ik was zo in de war door alles wat er om mij heen gebeurde of dacht dat er gebeurde. Ik denk dat ik daarom onbewust mijn emoties uitzetten, ik wilde voor alles een antwoord maar ik zag pijn in alles op de voorgrond treden. Ik vond het eng om te leven in een wereld waar ik dacht dat je als individu niet bijzonder veel invloed op had.
Ik realiseerde mij dat ik in sommige situaties zover van mijn gevoel af zat dat ik alles deed met mijn hoofd. Maar ook kon ik schieten van emotie naar emotie, van liefde naar haat, van alles willen naar niks willen. Ik voelde mij schuldig als ik slechte cijfers haalde tegen over mijn docenten, die deden hun best maar wat liep ik nou eigenlijk te doen? Ik kon zo onzeker zijn dat ik mijn zelfhaat afreageerde op mezelf maar ook op mensen om mij heen. Ik verloor hierdoor mensen waarvan ik hield en moest uiteindelijk toe geven dat ik even een paar stappen terug moest doen om naar mezelf te kijken. Om vervolgens waar te nemen dat het ergens mis ging.
Na lange tijd wachten en veel gesprekken te hebben gevoerd werd ik vorig jaar gediagnostiseerd met een persoonlijkheidsstoornis genaamd borderline. Het klinkt een beetje alsof ik mijn pasgeboren baby voorstel. En zo voelde het ook toen er mij werd verteld dat het fundament, de basis van mijn gevoel en emoties niet stabiel was en daardoor leed aan heftige stemmingswisselingen, een zeer laag gevoel van eigenwaarde en identiteitsproblemen. Ik had opeens iets in mijn handen waarvan ik niet wist wat ik ermee moest laat staan of ik het wilde leren kennen. Hoe kon ik iets dat ik zelf niet kon begrijpen uit proberen te leggen aan anderen, als de situatie ernaar vroeg. Ik begreep ook niet waarom ik vaak door opmerkingen van leerlingen of leraren zo geraakt kon worden dat ik er fel tegen in moest gaan.
Ik had geen idee waardoor ik zo’n mentaliteit had gecreëerd maar er waren gelukkig genoeg mensen die mij wilde helpen het terug proberen te draaien. Ik was zoals altijd bang om onderuit te gaan, dit keer tijdens mijn behandeling. Maar door de confrontatie aan te gaan met iets wat nu de naam ‘borderline’ had gekregen en wat er waarschijnlijk altijd al ergens had gezeten, kon ik opnieuw leren omgaan met mijn gedachten, mijn gevoel en alles om mij heen. Ik heb altijd het gevoel gehad dat er twee personen in mij leefde, de een ongelofelijk fanatiek bezig met leven en de ander een angstige kleuter die de wereld nog niet compleet door heeft noch begrijpt. Die twee ‘delen’ van mij moeten ergens samen komen en daarvoor moest ik hard werken. Nog steeds.
Waar je ook mee zit hoe groot of hoe klein, ik hoop dat jullie naar jezelf durven te kijken en oke zijn met jezelf en met positieve zin te werken aan je minder goede kanten.
Lieve mensen, laat de je niet op slokken door alle negativiteit in de wereld, het is te simpel om in te verdrinken. Een persoon kan wel degelijk iets veranderen. Begin bij jezelf en geniet.’
